American High School. [RPG]

[Suki]

Naast mij en Candy voelde er wel meer zich niet op z'n gemak. Het aziatische meisje verborg haar gezicht in haar handen, toen de ene dude haar een kushandje toewierp. Dát kon nog leuk worden. Het meisje met het accent leek me op zich wel geschikt.

... Ananda maakte mijn verwarde haar nóg meer verward. Én sloeg me over met de snoepjes, omdat ze helemaal in de ban was met onze leuke (kuch) klas. Ik grinnikte even. Ze was wel grappig, die hypere suikerige Ananda. Waarschijnlijk stond dat met elkaar in verban, suiker en hyperheid. "Hee, Ananda! Je slaat me over met je snoep!" riep ik semi-verontwaardigd naar haar toe en ik stond glimlachend op. Op mn weg naar Ananda knipoogde ik nog even naar dat Aziatische meisje.

Nadat ik een snoepje had 'gepikt' van Ananda merkte ik een volwassene op. Mannelijk, streng uitziende en redelijk knap voor een leraar of iets dergelijks. Relaxed liep ik naar hem toe.

[Nanzzy-chan]

Oké, het "monster" bij het raam was misschien niet helemaal zo monsterlijk. Hoewel, hoe langer ik naar hem keek hoe meer ik begon te twijfelen. Zijn hele gezicht zat vol met piercings, en vanonder zijn shirt kon ik duidelijk een tattoo over de hele breedte van zijn borst zien lopen, al kon ik niet goed zien wat er stond. En dan dat háár. Vreselijk, zo bláúw. Zijn hele outfit leek er ook op aangepast. Jair leek het allemaal wel grappig te vinden. Hallo, beste jongen, en ik dan? Een beetje medelijden is wel op zijn plaats, denk je niet? Toen kwam dat roze meisje ook nog op ons af, en bood ons snoep aan. Denkt ze dat we een stel kleine kleuters zijn ofzo? Ik wist door alle indrukken nog maar net mijn composure te houden, maar het lukte. Don't lose your cool, girl. Nou ja, er was dus tenminste íémand die onze klas leuk vond. Whatever. Desnoods zou ik me wel bezig houden met anderejaars.

Toen ik Jair ineens op zag staan, keek ik in de richting waar hij heenliep. Daar was onze mentor. Ik wilde het eigenlijk niet, maar diep van binnen voelde ik me een beetje schuldig, of zenuwachtig ofzo. Whatever. Er miste namelijk nog minstens één iemand. Hij had al sinds de kleuterklas bij me op school gezeten, en was altijd het way slimme buitenbeentje. Om de één of andere reden dacht hij dat hij een kans bij míj maakte, of all people, en in de loop der jaren was hij een soort van veranderd in mijn stalker. Ik wist zeker dat hij ook op deze school zou komen, dat had hij me aan het eind van vorig jaar zelf verteld. Ik kon me niet aan de indruk onttrekken dat ik minstens een groot deel van de reden van zijn schoolkeus was. Toen de leraar vroeg of we allemaal compleet waren, stak ik dan ook uiteindelijk aarzelend mijn hand op.
----------------------------------------------------------------------------------

Het is toch grappig hoe mensen standaard op te delen zijn in groepjes en soorten. De twee domme blondjes achterin waren duidelijk van het populaire-maar-waarschijnlijk-oppervlakkige typ, en het Aziatische meisje was er meer één die eruit zag alsof ze graag op zichzelf was. Wat schattig, ze dook helemaal onder de tafel van dat ene kushandje. De brunette was moeilijker te plaatsen. Ze reageerde spontaan, alsof ze bij de eerste categorie hoorde, maar waarom zat ze daar dan niet bij? En haar hele gedrag leek erop te wijzen dat ze iets verborg. Ik had het idee dat mijn straat-instinct me niet bedroog. En van mij, ach ik denk dat de meesten wel zouden verwachten dat ik bij Ananda hoorde. Terwijl, voor iemand die er wat van weet, het toch overduidelijk zou zijn dat we twee totaal verschillende stijlen hebben. Ik was ook niet heel verbaasd dat ze me niet meteen herkende. Toen ik haar voor het laatst zag, was mijn haar nog gewoon zwart, en wist ik nog maar net wat make-up was. Er was toch heel wat veranderd sinds die tijd...

Ik werd opgeschrikt uit mijn "jeugdsentiment" doordat onze mentor binnenkwam. Tenminste, dat mocht ik toch aannemen, want hij zag er nogal oud-achtig uit voor een leerling, en alle anderen liepen al in zijn richting. Hij zag er niet uit als het type dat ik zou kunnen waarderen. Hoera. "Dag meneer, beetje laat hè? Leren ze iedereen hier niet altijd om punctueel te zijn? De leraren zijn zoals gewoonlijk zeker weer de uitzondering op de regel. Oh, en let vooral niet op mij, de meeste leraren raken snel gewend aan al mijn geklets. Ze krijgen me toch niet stil. De naam is Rowdy, en dat ben ik dan ook," merkte ik op terwijl ik op de rand van een tafel in de buurt ging zitten, na nog even mijn trademark knipoog naar het Aziatische meisje te hebben gezonden. Op de één of andere manier voelde ik een beetje medelijden met haar, misschien ook een beetje saamhorigheidsgevoel omdat zij van hetzelfde werelddeel kwam. Ik besloot maar een beetje op haar te letten en haar te beschermen dit jaar.

[Becca.]

Eindelijk, de mentor. Ik stond op, griste mijn rugzak van de grond en liep snel richting de man.
Ook de rest van de klas dromde langzaam bijeen. De blauwe jongen begon al te praten, over hoe hij wel niet in elkaar zat en dat de leraar er aan moest wennen. En dat hij Rowdy heette. Dat moest ik onthouden.
Hmm.. Dasha, Rowdy, ehm.. Candnogwat, Jaïr natuurlijk en -eh- Ananda. Joaah, ik wist het wel.
Ik keek haar klasgenoten één voor één aan. Wat een klas. Toen ik mijn blik op Rowdy liet vallen knipoogde hij.
Oh nee he, kon hij niet gewoon ophouden? Zie, nu kreeg ik weer een rood hoofd.
Jongens, zou ik ooit met ze leren omgaan. Vreselijk dit. Ik staarde naar de punten van mijn schoenen om mijn rode konen te verbergen. Daardoor hoorde ik niet goed wat de mentor zei.
Ineens begonnen we te lopen door de school, ik wandelde er maar een beetje achteraan.
"Ik heet dus meneer Dingeman, vergeet die naam niet!" Oké, dan wist ik dat tenminste..

[Suki]

Meneer Dingeman hield een lectuur over regels en shizz. Het boeide me weinig. Dus in plaats van te luisteren checkte ik chickies die in de gang onze kant op loerden. Ik lachde naar ze en maakte oogcontact. Ze waren wel makkelijk in te pakken hier zeg. Ik had zin om te basketballen, al te lang stilgezeten.

We kregen een rondleiding door de school. De kantine was enorm en was saai. Soulless "In de kantine worden zowel koeken als warme maaltijden geserveerd." vertelde Dinges met een zwaar Amerikaans accent. We liepen weer verder, bibliotheek: enorm, gangen: enorm, omgeving/tuin: enorm, zelfs de ziekenboeg was enorm. Het was wel echt dúídelijk dat we in Amerika waren, waar alles xxx large was.

"Goed. Dit zijn de slaapkamers. Jongens bij jongens en meisjes bij meisjes!" Vooral het laatste zei ie hard. Bummer Well awesome, dat werd dus een f-ing kamer delen met die blauwe dude... Hopelijk is ie niet zo regelvast.

[Novum Nomen]

Bloednerveus liep ik de school binnen, waar ondertussen niemand meer te bekennen was. Ik keek nog eens op mijn mobiel hoe laat het was. Een kwartier te laat.

Uitgerekend vandaag was de auto van mijn vader er mee opgehouden, en we hadden een half uur op hulp moeten wachten. Dat zou sneller moeten kunnen, had ik gedacht; die stations waren nooit meer dan 20 kilometer ver weg, dus de hulpauto zou ongeveer 40 km/h gereden moeten hebben. 25 m/h, verbeterde ik mezelf, ik was immers in Amerika.

Na ongeveer een hele minuut zo te staan nadenken betrapte ik mezelf er op dat ik afdwaalde. Snel liep ik door, in de hoop ergens een conciërge of iets dergelijks aan te treffen.
Uiteindelijk kwam ik de klas, samen met wat vermoedelijk mijn mentor was, tegen op de gang bij de slaapkamers. In stilte vroeg ik me af of het aardige mensen zouden zijn, ik had er altijd moeite mee gehad om mensen te beoordelen op hun uiterlijk en gedrag. De enige persoon die ik kende was Candace. Ik had al sinds de kleuterklas bij haar op school gezeten. Ik had nooit echt contact met haar gemaakt, maar ze leek me aardig.

"Mittag," zei ik voorzichtig, tegen niemand in het bijzonder.

[Suki]

Eerste dag op een nieuwe school en dan te laat zijn.. Ik was goed begonnen. Hijgend rende ik naar de deur, waarschijnlijk als een malloot. De gangen waren akelig leeg. Vanochtend was ik gewoon op tijd opgestaan, maar ik wilde nog even WoW spelen. Maar zoals gewoonlijk was de tijd tegen me en was het zo 1,5 uur later. Tijd tekort! Zelfs nu.

Ik baalde, ik had een taxi moeten aanhouden om hier te komen, wat een ernstige aanslag was op mijn budget. Nu kon ik pokémon voor nintendo ds niet meer kopen. Ik had er hard voor gespaard, zodat mn spaarrekening intact bleef. Voor niks dus...

Al snel zag ik een vrouw achter een soort balie zitten en ik liep er vlug naar toe. Ik vertelde haar dat ik een foreign student was en mijn klas zocht. Ze was erg aardig en wees haar de weg naar de slaapkamers. Ik bedankte haar en klapte prompt op een wat suf uitziende jongen. "Eh. Hoi. Sorry." mompelde ik.

[.eiffuoC]

Al snel wees onze mentor ons onze slaapkamers toe. Natuurlijk werden jongens en meisjes opgesplitst, was te verwachten. Het boeit me eigenlijk ook niet zoveel. Langzaam doe ik de deur open van de meisjesslaapkamer, terwijl ik ondertussen ook de namen lees van de mensen die hier slapen. De namen hingen op aan een bordje aan de deur (alfabetische volgorde);

Lilianna Flos
Dasha Ivanov
Candace Kingston
Ananda Michezo
Aibu Sana
Mitsuko Watanabe

Vreemd, van het eerste meisje heb ik nooit gehoord. Zou ze soms afgezegd hebben? Ik weet het niet, daar zal ik wel snel genoeg achter komen. Eenmaal de deur geopend, ziet het er erg verbasend genoeg erg vrolijk uit. Ieder bed heeft een andere kleur lakens, verdeeld in de kleuren blauw, roze, rood, geel en groen. Naast ieder bed staat een nachtkastje met een nachtlampje. Ik loop naar het bed waartegen schuintegetover een raam staat, toevallig met de kleur blauw. Al lopend gooi ik mijn koffers op het bed met de blauwe lakens en kijk naar buiten. Gelukkig heb ik uitzicht op de tuin, die er wonderbaarlijk erg mooi uitzag. Het had veel bloemen en er was een grote fontein in het midden. Ik leg mijn vingertoppen op het raam. Het voelt niet koud, in ieder geval niet het Russische winterweer. Bah, mijn vingers vroren er wel iedere dag vanaf. Verschrikkelijk. Ik zoek naar een stopcontact in de buurt en pak mijn iPhone oplader, steek hem in en laad mijn oplader op. Ik ben benieuwd wanneer de rest van de meisjes een bed uitzoeken.

[Nanzzy-chan]

Ze konden niet serieus zijn. Écht niet, móói niet dat ik met al die meiden op één kamer ging slapen. Toen deed Dasha de deur open. Ik rende haast achter haar aan naar binnen, en dumpte mijn spullen op het roze bed. "Hier slaap ik. Naast Das. En waag het eens dat te betwisten," voegde ik toe met een uitdagende blik richting die Ananda, die er uitzag alsof ze ook van roze hield. "Haaaai, Das, schat, ik kom gezellig naast jou liggen. Heb jij tenminste ook een beetje hoogwaardige aanspraak."

Door de deuropening zag ik dat een jongen zich stilletjes bij de groep voegde. Oh néé hè, daar zou je Arnold hebben. Ik had het dus niet fout gehad. Daarna kwam er ook nog een ander meisje bij. Zou dat die Lilianna zijn? Die liep ook met haar hoofd in de wolken, zeg. Ze paste vast perfect bij Arnold. Misschien moest ik ze proberen te koppelen, dan zou ik geen last meer van die jongen hebben. Wel zo rustig.
----------------------------------------------------------------------------------

Oké, ik zat dus niet alleen met de kwijlebal op een kamer. Er kwam ook nog één of ander vaag typ met een puistenkop bij. Tenminste geen concurrentie. Ach, hij zou vast wel aardig zijn. Ik duwde de deur van onze kamer open en liep naar binnen. Geen heldere kleuren zoals bij de meisjes. Ik gooide demonstratief mijn tassen neer op het zwarte bed, en keek om naar de andere twee jongens.

"Oké, みんな(minna)*, aangezien wij met elkaar op één kamer zitten, zullen we met elkaar moeten opschieten, of we het nou leuk vinden of niet, 手前(teme)*," zei ik met een grijns tegen Jair. "Dus ik stel voor dat jullie je aan míjn regels houden. DWZ, als ik wil slapen is het stil, ik heb het recht om met deze kamer te doen wat ik wil, en weet je wat, jullie luisteren maar gewoon naar my every word. Anders laat ik de wetten van de straat gelden. Now, 失礼しました(shitsurei shimashita)*, ik ben weg, het nieuwe meissie begroeten vóór ze helemaal verpest wordt door de grote boeman," merkte ik luchtig op, terwijl ik Jair, die de deuropening blokkeerde, aan de kant duwde. Ik ben benieuwd hoeveel ze van die speech begrepen hadden, en of ze ook echt zo gek zouden zijn om te luisteren.

*iedereen
*beledigende vorm van jij
*excuseer me

[.eiffuoC]

Niet veel later toen ik een stopcontact had gevonden, rende Candace al bijna gillend naar binnen. Ze schreeuwt haar eisen door de hele kamer. Ik kon het niet laten om even met mijn ogen te rollen. Om het ook nog af te maken, noemt ze me Das. Dat is nou echt iets om een slecht humeur van te krijgen. Het is Dasha. Da-sha. Dasha Ivanov. Zo moeilijk is het niet. Tot mijn verbazing kwam ze ook nog naast me liggen. Het maakte me niet echt veel uit, totdat ze een zin zei die me wel aansprak. ‘’…Heb jij tenminste ook een beetje hoogwaardige aanspraak." Waarop ik antwoorde met “Dat kun je wel zeggen ja” en daarna lachte op mijn kattige manier. Niet kattig als in gemeen, maar gewoon echt, een kat. Ik had een lichtelijk kattengezicht, wat veel mensen apart, maar toch mooi vonden. Toch vraag ik me af van wie ik het heb, want ik lijk op geen van mijn ouders. Al helemaal niet op mijn moeder. Het enige wat ik heb georven (?) van mijn vader is zijn bruine kleur haar. Meer niet. Als mevrouw de Barbie toch eens wist dat ik van Russische familie Ivanov kwam, had ze me wel wat meer koninklijk aangesproken. Misschien zelfs met mevrouw, onderschat de macht van mijn familie niet, popje. Maargoed, ze weet het nog niet.
Ik besluit haar niet af te katten, wie weet kan mijn vader nog goede zaken met haar vader doen en kan ik haar nog goed gebruiken. Terwijl ik een kattige lach trok bedacht ik me dat ik kan doen waar ik goed in ben; toneelspelen in het echte leven. "Zo, Candace, waar komt jouwn familie vandaan?'' vraag ik haar met mijn liefste toon.

EDIT sorry ik was vergeten dat ik eerder ook al gepost had, zie dit maar niet als een om-en-om post

[Novum Nomen]

Vrij snel nadat ik me bij de rest van de groep had gevoegd, liep er een meisje tegen mij op.
"Eh. Hoi. Sorry." zei ze zachtjes.
"Hallo, ehm... Arnold Schrödinger." antwoordde ik en schudde haar de hand. Ik voelde mezelf rood aanlopen. Ik had nooit veel contact gehad met meisjes. Ik had uberhaupt nooit veel contact gemaakt. Dat zou hier sicherlich veranderen, of ik het nou leuk vond of niet.

Veel tijd om hier over na te denken had ik niet, want er begon een vrij lange jongen met felblauw haar een soort van betoog tegen mij en een andere, blonde, jongen te houden. Voor zover ik het gevolgd heb ging het over zijn regels, waar wij ons aan te houden hadden. Tussendoor gebruikte hij wat ik meteen als Japans herkende.

Toen hij klaar was ons toe te spreken liep ik beduusd de kamer in, vergetend dat ik even daarvoor kennis aan het maken was. Het was gewoon niet mijn ding, sociaal contact. Zwijgend koos ik het bruine bed uit, het bed dat het verst van de deur verwijderd was. Er stond een klein tafeltje naast waar ik makkelijk mijn laptop op kwijt zou kunnen, die ik dan ook als eerst begon uit te pakken.

[Suki]

De dude met het blauwe haar hield een vreemde preek, die me niet erg interesseerde. Wetten van de straat, ja ja. Zouden we nog zien. Ik dééd gewoon wat ik wilde en hoe die twee erop zouden reageren zag ik dan wel. Als ik een chickie wilde meenemen, nam ik haar mij. Life's just easy. Ik stortte mezelf neer op een random bed en schoof mn tas eronder. Bam, klaar, opgeruimd.

"Hee man." zei ik tegen de brillenjongen. "Arnold dingetje, right? Jair. Laat me gewoon maar met rust, zijn we allebei blij." Ik besloot hem te vriend te houden. Hij zag er uit alsof hij me nog wel eens kon helpen bij mn huiswerk. Alleen dat uiterlijk van 'm... "Als je hulp nodig hebt bij de chickies, weet je me te vinden hé." zei ik voordat ik de kamer uitliep, op zoek naar eten. Fluitend liep ik naar de koelkast, lag genoeg in. Ik besloot sandwiches te maken, wanneer je pa altijd van huis is en je ma als vuil wordt behandelt en jij opgevoed wordt door verschrikkelijke f-ing babysitters leer je wel sandwiches te maken. Ik was lekker bezig en besloot dus ook wat voor mn roommates wat te maken. Kon nooit mis en anders at ie t zelf op.

Ik liep terug naar de kamer en merkte Arnold's laptop op. Een computergeek, awesome... "Hier, als je trek hebt." mompelde ik met volle mond en ging weer liggen. Soms is leven gewoon relaxen. Heaven.




Onhandig schudde Arnold mijn hand. Hij werd rood en ik voelde me nogal ongemakkelijk. "Ja. Uh. Leuk kennis te maken." zei ik vriendelijk en liep vlug naar de andere deur. In de jongenskamer had ik nog snel een glimp opgevangen van een knap uitziende normale jongen, hij leek me glad, en een blauwe jongen. Ik pakte onderweg snel mn MP3 en zette 'm aan. Ik liep rustig de kamer, zonder me aan te trekken van het bloedmooie meisje en een ander, hooghartig uitziend, meisje. Ik hoorde haar net vaag op een poeslieve toon vragen over dat ene meisje haar familie.

"Hoi!" zei ik vrolijk tegen ze en zocht een bed uit met heel veel stopcontacten. Mn bed was geel, felgele eendjesgeel. Ik haatte geel... Maar hier was veel stopcontacten. Terwijl ik rustig naar mn muziek luisterde, pakte ik mijn laptop (die er op dit moment monsterlijk uitzag. Zwart, met vreemde raargekleurde spookwezens. Het was vreemd en ik vond het wel leuk. Daarbij was het nog ter ere van halloween) Daaromheen bouwde ik boxjes en controllers e.d. dingen. In mn laatje legde ik mn games en spelcomputers. Ze waren mijn kindjes en legde ze voorzichtig neer.

[Becca.]

Ik grijnsde terwijl ik de rest bekeek die zich begonnen te settelen.
"Hier slaap ik. Naast Das. En waag het eens dat te betwisten." Zei Candace arrogant.
"Oké Queeny." Antwoordde ik. "Wie ben ik om daar problemen mee te hebben. Bythewaaaaaay is dat lichtroze.. Helaas kan mijn haar dat niet uitstaan. Weet je wat? Ik neem knalgroen, vloekt lekker."
Ik liet me pontificaal achterover in de dekens vallen en stopte een lolly in mijn mond.
Hmm, die Candace was echt zo'n 'Mean Girls' type. Ik grinnikte in mezelf toen ik bedacht dat ik zelf nog het meest bij die hoeheetzeookalweer punkie paste. Ik overwoog even om Candace met twinkelende oogjes te vertellen dat ik eigenlijk lesbo was en haar wel heel aantrekkelijk vond. Ik besloot het maar niet te doen. Als de nood aan de man kwam kon het altijd nog. Ik zoog op mijn lolly. Dit zou nog een vreemd jaar worden. Wel lachen dat Rowdy hier ook verzeild geraakt was. Wat minder was, was dat het hier intern was. Zouden ze bepaalde limieten en tijden hebben waarop je binnen moest zijn? Ik bedoel, vrijdag is de demonstratie voor Gelijke Rechten Voor Mensen Met Groen Haar. Niet dat zij dat had, maar ach, die mensen moesten toch ook rechten hebben?

Anyway, het was hoog tijd om kennis te maken met mijn buurmeisje, het gele bed aan de overkant. Ze was al druk bezig met haar laptop. Het leek er een waar ze wel bekend mee was, Johnas, een dude waarbij ik gekraakt had een maandje of 3, of was het nu 4? Nee, toen was ik alweer ergens anders.. was ook altijd aan het gamen.
Ik zuchtte. "Hee, meissie, moet je zuurtje?" Toen ze niet reageerde besloot ik haar te bedelven onder het snoep. Nouja, dit hield in dat ik de zak met winegums op haar bed gooide. Ik glimlachte lief toen ze opkeek, ik bedoelde het immers aardig. "Wil je een snoepje? Wat doe je?"

[Nanzzy-chan]

Toen ik de gang op kwam, was het nieuwe meissie al de kamer binnengegaan. Door de deuropening kon ik zien dat Ananda zich al met haar bemoeide. Dat was iets wat ik aan haar kon waarderen; ze was zo makkelijk met iedereen. En het leek erop dat ze met haar snoepjes iedereen ook voor zich kon winnen. Toen merkte ik dat het Aziaatje nog op de gang stond, een meter bij me vandaan. Hoe heette ze ook alweer... Aibu. Ja, dat was het. Misschien kwam ze ook wel uit Japan. Dat zou wel cool zijn. "Hey. Moet jij niet ook je spullen gaan inrichten enzo? Of wacht je tot die twee kippen zonder kop daar," zei ik met een overduidelijke hoodbeweging richting blond-maar-dom en de kakker, "een beetje tot rust komen?" Ik knipoogde weer, maar nu niet al te flirterig. Ze was wel érg verlegen. "Vind je het wel leuk tot nu toe? Je bent zo stil. Laten we 友達(tomodachi)* worden," stelde ik voor, mijn hand uitstekend.

*vrienden

[Becca.]

Iedereen had zich rustig gesetteld, ik stond nog maar wat te kijken. Toen kwam de blauwharige jongen op me af. Oh nee, waarom? Wat moest hij van me?
"Hey. Moet jij niet ook je spullen gaan inrichten enzo? Of wacht je tot die twee kippen zonder kop daar een beetje tot rust komen?" zei hij met een knikje naar twee dames. Ik wilde al net gaan antwoorden dat het niet veel uit maakte wat ik deed toen hij me de hand toereikte. "Vind je het wel leuk tot nu toe? Je bent zo stil. Laten we 友達(tomodachi)* worden."
Ik sloot mijn ogen en opende er toen weer een. Toen ik besloot dat de jongen niet weg was, ging ook de andere open. "Sorry, ik ben niet bepaald goed in Japans. Ik ben ook niet van Japanse afkomst, weetje." Ik dacht even na. "En ik ben ook niet goed met jongens, het spijt me. Ik.. ga maar eens mijn bed uit zoeken dan." Met rode wangen draaide ik me lenig om hem heen en voor hij reageren kon was ik in de meidenslaapzaal. Het rode bed, vlak achter de deur, was nog over. Ik vond dit wel fijn, een neutrale kleur. Ik voelde aan de dekens. Heerlijk, van die dekens waar je jezelf echt in weg kon stoppen. Waar je je koude nachten tevreden in door kunt brengen. Hierin zou ik me wel thuis voelen. Jammer was dat ik geen buurbed had. Misschien ook weer niet jammer, ik was immers graag op mezelf. Terwijl ik mijn spulletjes uitpakte en in kleermakerszit op het bed ging zitten dacht ik terug aan het gesprek met Rowdy. Hij had vriendelijk geleken. Maar weer die knipoog. Ik wist niet hoe ik hem in moest schatten. Jongens ook altijd, meiden wist ik wel mee om te gaan. Maar mannen... Ik zuchtte en leunde met mijn hoofd tegen de muur. Mijn iPod werd één niveau luider gezet en met gesloten ogen liet ik me weg vallen in de muziek.

[Suki]

Ik had geen zin meer in mn sandwiches en aangezien zo ongeveer iedereen in de meisjeskamer aan het chillen was, ging ik daar ook maar heen. "Ben naar de chickies' kamer" groette ik Arnold en liep met mijn handen in mn zakken daarheen.

"Sandwiches!" riep ik tegen niemand in het bijzonder. Die nieuwe was ook al een computergeek... Ze was nu, temidden van al het snoep, aan het gamen. Toch zag ze er wel goed uit. "Hee." zei ik vriendelijk en lachte naar haar. Ze keek met een ruk op, terwijl haar ogen vuur spuwde. Crap... Zo'n typetje.




Ik was bezig met mijn laptop terwijl ik opeens werd bedolven onder snoep. Geschrokken keek ik op. Ik keek recht in een onschuldig gezicht dat was omringd met zwart / roze haren. "Uhm. Even kijken of alles het doet." antwoordde ik. "Eh. Bedankt voor het snoep. Ik heet Lilianna." zei ik erachter, vriendelijk. En ik lachte even. Gelukkig zaten hier ook wel aardige mensen. Ik ging weer verder met mijn laptop. Alles deed het, er was zelfs internet hier. Op mijn oude school niet. Vlug begon ik WoW te spelen.

Ik zat middenin een belangrijk gevecht toen iemand me opeens stoorde. Zo'n jongen die iedereen dacht te krijgen en vaak ook nog kreeg. Mij niet. "Hee." zei hij en glimlachte op zo'n gladde, flirterige manier, maar wel zo dat je de kriebels kreeg. Ik dan. Naast geel haatte ik dit soort jongens. Boos keek ik op. "Zie je niet dat ik bezig ben? Ik ben niet iemand die je zo makkelijk kan omlachen." vertelde ik hem en sloot alles goed af. Daarna pakte ik mijn nintendo ds en begon daarop te spelen. Blind liep ik uit de deur en knalde perongeluk tegen iemand op. Een blauwharig iemand. "Oh! Eh, sorry, ja. Sorry." floepte ik eruit en liep vlug om hem heen en richtte mijn blik snel weer op mn spel.